Rozdział 10 - Ból

                - Poczuj to, kochanie – wyszeptał Leon do mojego ucha i bardzo delikatnie przygryzł jego płatek zębami – Poczuj miłość – nie mogłam wykonać żadnego ruchu. Moje ciało zastygło. Jego usta było coraz bliżej moich, czułam jego oddech na moim policzku…
- Jesteś obawą, nie dbam o to. Bo nigdy nie byłem tak wysoko. Podążaj za mną w ciemności. Leżeliśmy na ogromnym łożu, na którym leżały porozrzucane czerwone płatki róż. W pewnym momencie poczułam ból między nogami i syknęłam…

                Obudziłam się z przerażeniem. Musiałeś mi się przyśnić akurat teraz – powiedziałam z wyrzutami w myślach. Nie zważając na godzinę w natychmiastowym tempie wybrałam numer do mojej przyjaciółki.
- Słucham? – usłyszałam zaspany głos blondynki – Coś się stało Vils?
- Przyjedź, proszę – szepnęłam przestraszona i rozłączyłam się.
Odłożyłem telefon na szafkę nocną i zapaliłam małą lampkę. Z korytarza dobiegały przeróżne odgłosy. Przeważnie krzyki lekarzy wołających swoje asystentki czy położne, próbujących ratować ludzi z wypadków lub nieuleczalnie chorych przypadków.
                 Ludmiła pojawiła się w drzwiach i posłała mi nerwowy uśmiech. Podeszła do łóżka i położyła na krześle swoją czarną torebkę. Przesunęła ją lekko, aby mogła usiąść.
- Śnił mi się – powiedziałam, a między nami nastała cisza. Wiedziałam, że Ferro rozumie o kogo mi chodzi. Już nawet mogła się domyśleć, co mogło mi się przyśnić. Czasami przydaje się, kiedy przyjaciółka zna Cię na wylot. Gdy nie wiesz, co powiedzieć, ona już wie i tylko czeka, aż poukładasz sobie słowa w głowie.
- Nie powiedziałam Ci prawdy – podrapała się po karku - Związek Leona z Fran jest wymyślony. W firmie jego rodziców nie było za dobrze i postanowili zacząć współpracę z konkurencją. Kazali im chodzić, żeby polepszyć kontakty biznesowe. Musiał rozkochać w sobie Francescę… Ona też nie zna prawdy – zakończyła swój monolog i spojrzała na mnie smutnymi oczami.
- Przepraszam, że Cię tu ściągnęłam. Jedź do domu, ja muszę wszystko na spokojnie przemyśleć.
                Ból w okolicach klatki piersiowej – tylko to czułam od kilkunastu minut. Z trudem łapałam oddech. Nie mogłam dłużej czekać, więc wezwałam lekarza. Wykonał mi badania i wyszedł z pomieszczenia bez słowa. Już dłużej tu nie wytrzymam. Postanowiłam opuścić szpital na żądanie.   Gdy tylko otrzymałam wypis założyłam swoje ubrania i uczesałam skołtunione włosy. Nie miałam przy sobie żadnej szminki, pudru czy kredki do oczu. Musiałam pokazać się na ulicy bez makijażu. Wyszłam przed szpital i wsiadłam do pierwszej lepszej taksówki stojącej na parkingu. Powiedziałam kierowcy, dokąd ma mnie zawieść i podałam mu dwadzieścia peso, nie zwracając uwagi na to, że nie znam jeszcze dokładnej kwoty za przewóz. Po krótkiej chwili znajdowałam się pod domem Ferro.

                - Jest Violetta?
Stałam za ścianą podsłuchując rozmowę Ludmiły i Leona. Prosiłam ją, żeby nie mówiła, że tu jestem. Chciałam jeszcze przedłużyć swoją samotność.
- Tak. Powinna być na górze – odpowiedziała na jego pytanie. Szlak.
Popędziłam do swojego pokoju i włożyłam granatowe Louboutiny. Sięgnęłam jeszcze po telefon z półki i zmierzałam do wyjścia. Minęłam się z nimi w przedpokoju. Z trudem uniknęłam jego wzroku.
- A ty gdzie się wybierasz? – usłyszałam surowy ton blondynki – Vils, nie możesz jeszcze wychodzić z domu. Wypisałaś się wcześniej, więc powinnaś jeszcze poleżeć – skwitowała.
- Po prostu na chwilę wychodzę – burknęłam schodząc po schodach.
- Dlaczego mnie unikasz – poczułam, że Verdas pociąga mnie za rękę, przez co straciłam chwilowo równowagę i… wylądowałam w jego ramionach.
Niestety musiałam szybko się otrząsnąć. Złapałam ręką poręcz i zbiegłam wręcz na dół. Wzięłam z wieszaka płaszcz i wybiegłam z domu zatrzaskując za sobą drzwi. Wybrałam numer do Jess.
- Musimy się spotkać – rzuciłam.
- Jestem przy Primera Junta. Co powiesz na Starbucks?

- Okey, za dwadzieścia minut – powiedziałam – Zajmij stolik.
Mój ton zrobił się oschły. Niby powinnam być szczęśliwa, że Leon chce wyjaśnić całą tą sytuację i walczy chociażby o naszą przyjaźń. Ale jednak coś mi podpowiada, żebym trzymała na razie do niego dystans. Choć nie jestem pewna czy robię dobrze… Dlatego właśnie muszę pogadać z Jessenią.
Zauważyłam podjeżdżający autobus. Z trudem do niego podbiegłam i wsiadłam do środka. Zajęłam miejsce i patrzyłam w to, co działo się za szybą. To, co działo się poza mną.
                Weszłam do mojej ulubionej kawiarni. Zauważyłam dziewczynę przy stoliku na samym końcu lokalu. Zdjęłam z siebie płaszcz i zaczęłam podążać w jej kierunku. Po chwili jednak zauważyłam, że dosiada się do niej blond włosa dziewczyna.
- Hej Violu – uśmiechnęła się – Poznaj Mack – wskazała ręką na osobę siedzącą naprzeciwko niej. Skąd ona ją zna? Czy coś jeszcze zaskakującego szykuje dla mnie los?

***

Ja tak na szybko :D

Dżizas, ludzie jest 23 a ja dodaję dopiero jakże krótki rozdział :/
Bardzo przepraszam, ale zaczęła mi się szkoła no i oczywiście poleciały testy i dużooo prac domowych. Cisną nas, oj cisną :x
Nie mam pojęcia kiedy ukarze się kolejny rozdział.
Dziękuję, że ze mną jesteście.
Czekam na Wasze opinie :')
Kocham <3

~ Aleks :*