Rozdział 9 - V Company Inc.

Dziewiątka dedykowana Rachel.
~*~

                - Nie możecie jechać szybciej? – spytałem z wyrzutami, gdy zorientowałem się, że jedziemy na sygnale z prędkością pięćdziesięciu kilometrów na godzinę – Ona musi jak najszybciej trafić do szpitala, musi zbadać ją lekarz… -
- Wiem, co robię – burknął kierowca. Przewróciłem tylko oczami w odpowiedzi i modliłem się, żeby moja kruszynka przeżyła. Czuję się winny. Znienawidziła mnie, chciała odejść ode mnie jak najdalej. Mogłem zostawić ją w spokoju, może nie doszłoby wtedy do wypadku.

                Zauważyłem, że dojeżdżamy na miejsce. Szybko wyskoczyłem z karetki, aby mogli wynieść Violettę na noszach. Skierowałem się za ratownikami medycznymi do wejścia. Mężczyźni zabrali ją do wolnej sali, a ja usiadłem na jednym z krzesełek ustawionych przy ścianie. Wzrok wlepiłem w podłogę, a następnie w moje buty. Po kilku minutach mogłem usłyszeć dźwięk stukania obcasów. Przede mną pojawiła się Ludmiła. Usiadła obok i położyła rękę na moim ramieniu. Widziałem, że chce coś powiedzieć, ale zdążyłem zacząć pierwszy.
- Wyjaśnię Ci tą sytuację. Tylko mi nie przerywaj – oznajmiłem – Związek z Francescą jest wymyślony. Ostatnio w firmie moich rodziców nie było za dobrze i postanowili zacząć współpracę z konkurencją, czyli rodzicami Włoszki. Kazali mi z nią chodzić, żeby polepszyć kontakty biznesowe z państwem Cauvigilia. Więc musiałem rozkochać w sobie Fran i jak na razie nie umiem wyznać jej prawdy. Muszę dalej oszukiwać...
- Nie możesz – rzuciła – Kłamiąc dalej, będziesz ranił Violettę. Wiesz, że ona najbardziej liczy sobie szczerość. Jeżeli chcesz to kontynuować to lepiej o niej zapomnij.
- Ale ja nie potrafię – szepnąłem – Nie potrafię o niej zapomnieć, nawet gdy jestem z Cassie.
- A czego się spodziewałeś? – prychnęła - Myślałeś, że jakiś plastik odmieni twoje życie i da Ci miłość, którą potrafiła oferować tylko Castillo?
Nic więcej już nie powiedziałem. Przesiedziałem z blondynką całą noc w szpitalnym korytarzu. Gdy nastała ósma godzina pozwolono nam porozmawiać z Violettą. Pierwsza poszła Ferro, a ja w tym czasie poszedłem do łazienki. Przemyłem twarz i ręce. Spojrzałem na swoje odbicie w lustrze – podkrążone oczy, smutek, ale i też poświęcenie dla ukochanej osoby. Ruszyłem pod salę szatynki. Zapukałem i niepewnie wszedłem do środka. Spojrzałem na nią. Leżała przykryta białą pościelą, podłączona do tysiąca urządzeń. Miała zabandażowany nadgarstek. Uśmiechała się blado do Ludmiły, ale gdy tylko mnie zobaczyła jej mina spoważniała.
- Leon, wyjdź – powiedziała stanowczo.
- Ale – próbowałem coś powiedzieć.
- Wyjdź – poprosiła tym razem błagalnym tonem, więc posłusznie opuściłem pomieszczenie. Nie dziwię jej się. Gdybym był na jej miejscu możliwe, że zachowywałbym się podobnie. Jak zwykle Verdas musiał wszystko spieprzyć. Zamyślony wróciłem na korytarz. Poczułem wibracje w kieszeni moich spodni. Odebrałem telefon nie patrząc nawet kto dzwoni.
- Synu, przyjedź proszę do firmy – usłyszałem głos ojca.
- Teraz nie mogę – odparłem – Jestem w szpitalu, Violetta miała wypadek… -
- Yhh – westchnął – Chciałem przekazać Ci rolę dyrektora. Postanowiłem, że odejdę na emeryturę.
- Jak to? – spytałem zdziwiony. Ja i wielka firma? Już widzę siebie ciągle zabieganego w wielkim budynku V Company Inc. Dlaczego zawsze muszę mieć pecha?
- To nie jest rozmowa na telefon – skwitował – Będę czekał na Ciebie o piętnastej w moim biurze. Masz się zjawić punktualnie – dodał i zakończył rozmowę.

                                Błądziłam oczami po blado-zielonych ścianach mojej sali. Co jakiś czas mój wzrok lądował na blondynce siedzącej przy moim łóżku. Kiedy Leon tu wszedł… Nie wiedziałam, co zrobić. Spanikowałam i kazałam mu wyjść, choć byłam tak bardzo ciekawa, co chce mi powiedzieć. Cały czas czekałam na wyjaśnienia, ale nie pozwalałam mu dojść do głosu. Już nawet nie przejmuję się tym cholernym wypadkiem, tylko nim. Bo to on cały czas zajmuje moje serce i zaprząta moją głowę.
- Violu – z zamyśleń wyrwał mnie głos Ludmiły – Co zamierasz zrobić po wyjściu ze szpitala?
- Nie wiem – odpowiedziałam zgodnie z prawdą – Chciałabym znaleźć jakąś pracę. Ojciec pewnie nie będzie dawał mi kieszonkowych, bo przecież uznał, że jestem dorosła. A ja nie chcę, żebyś mnie utrzymywała razem z Twoją mamą.
- A co ze Studio? Nie musisz szukać pracy… Przecież nie jesteś kłopotem. Bardzo miło nam się z Tobą mieszka. To tylko przyjacielska pomoc.
- Zrozum mnie Lu, chcę się przyzwyczaić do innego życia. Domyślam się, że nie będzie mi łatwo, ale muszę stawiać się przeciwnościom losu – odparłam.
- Mhm – mruknęła – Pójdę do domu się przebrać. Poproszę Leona do Ciebie, musisz z nim porozmawiać – dodała, ucałowała mój policzek i zniknęła za drzwiami. Czekałam dziesięć minut, piętnaście, dwadzieścia, a Verdas nadal nie przychodził. W pewnym momencie do pomieszczenia weszła pielęgniarka.
- Przepraszam, czy widziała może pani na korytarzu młodego chłopaka? Brązowe włosy, zielone oczy…? – spojrzałam na nią błagalnym wzrokiem.
- Niestety nie – odparła – Pewnie na niego czekałaś, a on nie przyszedł? – spytała, a ja kiwnęłam głową. Czy ta kobieta mnie szpieguje? A może czyta mi w myślach? – Tacy są faceci. Będziesz się musiała przyzwyczaić. Raz ranią, raz kochają. Ale za to właśnie pragniemy ich coraz bardziej – wyjaśniła kobieta i wzięła się za podłączanie kroplówki.

                Drzewa z rosnącymi różowymi kwiatami, jezioro i jedna mała zielona ławeczka na środku. To wszystko tworzyło razem niesamowity nastrój. Miłość unosiła się w powietrzu. Trzymając za rękę szatyna skierowałam się w stronę ławeczki. Przysiadłam na drewnianym brzegu i obserwowałam mojego chłopaka, który zrywał z gałęzi śliczny kwiat. Odwrócił się w moją stronę i wczepił go w moje włosy. Posłał mi uśmiech, przez który moje policzki zrobiły się czerwone.
- Leon, obiecaj mi, że już nigdy mnie nie zostawisz – szepnęłam.
- Obiecuję – odparł siadając obok mnie. Pogłaskał dłonią mój policzek, a następnie złączył nasze usta w delikatnym pocałunku.

- A jednak mnie zostawiłeś – powiedziałam – Znowu.
Po chwili mogłam poczuć, jak po mojej twarzy spływa pojedyncza łza samotności.
                                               

***

Witajcie! :D

Tak jak mówiłam, rozdział miał się pojawić do czwartku, więc.. jest >:3
Dziesiątka powinna ukazać się do wtorku, ale nie wiem jak to będzie, bo zaczyna się u mnie szkoła od poniedziałku. Na dzień dobry mam dwa testy do napisania :')
Mam nadzieję, że ten rozdział Wam się spodoba. Będę miała jeszcze dla Was wiele zaskakujących scen.
12 komentarzy = next


P.S
Dziękuję za 111 tys. wyświetleń <3 Nie mogę w to uwierzyć *-*
Kocham Was!
~ Aleks :*