Rozdział 8 - Nie uda Ci się

Dedykacja dla Madzi Vilovers i Maybe no?

~*~

                - Oszukałeś mnie– szepnęłam, po czym na moich policzkach pojawiły się łzy – Jesteś pieprzonym kłamcą. Możesz zapomnieć o naszym wyjeździe – skierowałam swoją wypowiedź do Leona i rzuciłam jego telefon na łóżko.
- To nie tak, jak myślisz -  
– Nie odzywaj się do mnie – syknęłam i opuściłam jego pokój. Jestem załamana. Jak Francesca mogła być z Leonem i mi o tym nie powiedzieć. Myślałam, że są moimi prawdziwymi przyjaciółmi. Castillo, znowu się na nich nim zawiodłaś.
                Cześć kochanie – powiedział do telefonu – Już nie mogę się doczekać kiedy Cię zobaczę. Kocham Cię bardzo, pamiętaj - zakończył rozmowę i poszedł do łazienki. W tym czasie podeszłam do leżącego na biurku iPhone’a i wzięłam go w swoje dłonie, następnie odblokowałam. Najechałam palcem na ikonkę oznaczającą ‘ostatnie połączenia’. Rozmowa zakończona – Fran ♥  
                Dlaczego ludzie są tacy podli? Dlaczego chcą cały czas krzywdzić innych? Dlaczego zawsze jest tyle pytań i nie ma odpowiedzi? Czas odsunąć się od ludzi i zająć się swoim życiem, Violu.

                Weszłam na górę po drewnianych schodach. Przejrzałam się w lustrze, stojącym na korytarzu. Wyglądałam fatalnie. Powędrowałam do łazienki, w której wzięłam prysznic i umalowałam się. Założyłam na siebie ciepły sweter i jeansy. Przeczesałam jeszcze raz włosy i wróciłam do sypialni. Wzięłam laptopa z biurka i usiadłam z nim na łóżku. Otworzyłam klapę, nacisnęłam przycisk włączania i poczekałam, aż się załaduje. Weszłam na stronę pierwszego lepszego sklepu i zamówiłam kilka produktów. Wcześniej prosiła mnie o to Priscilla.
Na popołudnie umówiłam się z Ludmiłą w naszej ulubionej kawiarni. Wcześniej jednak postanowiłam wstąpić do taty i zobaczyć jak trzyma się Jess.
Za oknem panował chłód i padał deszcz. Zarzuciłam kaptur na głowę i wybiegłam z domu. Co z tego, że normalni ludzie korzystają z parasola – powiedziała moja podświadomość z lekkim sarkazmem.
Droga zajęła mi kilka minut. Gdy znajdowałam się już pod drzwiami nacisnęłam na dzwonek dwa razy, tak jak zawsze to robiłam. Po chwili w drzwiach ukazała się Jessenia.
- Viola – pisnęła i rzuciła mi się na szyję – Jak dobrze, że przyszłaś.
- Mogę wejść? – spytałam dotykając mokrego materiału mojej bluzy – Wiesz, pogoda trochę nie dopisuje.
- Oh, tak jasne – zaśmiała się nerwowo i otworzyła szerzej drzwi.
- Jest tata? – ściągnęłam mokrą część ubioru i zawiesiłam na wieszaku – Wspominał w ogóle coś o mnie? – zapytałam z wielką ciekawością.
- Tak, powinien być na górze – odparła – Nic nie mówił, od momentu kiedy wyprowadziłaś się do tej… Ludmiły. Cały wolny czas spędza z moją mamą, a ja dostaję co chwilę jakieś kary i siedzę zamknięta w pokoju. Śpiewam sobie piosenki dla poprawy humoru – powiedziała i poprawiła kosmyki spadające na jej bladą twarz.
- Przykro mi – zaczęłam.
- Nie martw się. Jest okey i wcale nie jestem na Ciebie zła. Przecież masz prawo mieć trochę własnego życia – odpowiedziała i posłała mi nieśmiały uśmiech.
- Pójdę do taty – skierowałam swoją wypowiedź do dziewczyny i ruszyłam w lewą stronę, aby znaleźć się w gabinecie mojego taty.
- Cześć – przywitałam się – Jesteś zajęty?
- Tak – rzucił obojętnie nawet na mnie nie spoglądając – Przyjdź później.
- Co? -
- Przyjdź później – powtórzył – Skoro jesteś już dorosła, wyprowadziłaś się, to zdołasz poczekać i przyjdziesz kiedy indziej – dodał.
Zacisnęłam pięści. Gotowało się we mnie. Czułam się jakby ktoś polał mnie wrzątkiem. Niemiłosiernie mnie piekło i bolało. Bez słowa opuściłam dom Castillo. A może już Lebrón?

                - Czekaj, czekaj – powiedziała Ludmiła popijając truskawkowe latte – Czy ja dobrze zrozumiałam? Verdas kręcił z Francescą i Cassie jednocześnie? – spojrzała się na mnie ze zdziwieniem, a ja przytaknęłam głową – To do niego nie podobne.
- Kłamca –burknęłam i rozpoczęłam błądzenie widelczykiem po moim talerzyku, gdzie przed chwilą znajdowała się szarlotka.

- Mam wrażenie, że po prostu jesteś zazdrosna, bo wybrał Twoją przyjaciółkę, a nie Ciebie.
Blondynka powiedziała czystą prawdę. Czuję się jakby ktoś odbił mi chłopaka, choć tak naprawdę nie byłam z nim w związku.
- Niestety ponownie będę musiała spróbować o nim zapomnieć – przymknęłam oczy i wypuściłam powietrze z ust.
- Nie uda Ci się – rzuciła z uśmiechem, a ja spiorunowałam ją wzrokiem – No co? Jestem z Tobą szczera – posłała mi współczujące spojrzenie i ścisnęła moją rękę.
- Zbieramy się? – spytałam wstając od stołu.
- Tak, tak… - blondynka zarzuciła na siebie czarną skórę, a do ręki wzięła torebkę z pozłacaną rączką od Chanel. Poprawiła swoje włosy i dała mi znak, że możemy już wychodzić z kawiarni.  Przechadzałyśmy się uliczkami Buenos Aires. Ludmiła dalej drążyła temat mojego byłego i jak zwykle wymyślała ‘co by było gdyby…’

                Myślałem cały czas jak wytłumaczyć całą sprawę Violetcie. Chodziłem od kilku minut po centrum miasta bez żadnego celu. Gdy mijałem wielki biurowiec usłyszałem znajomy głos.
- Ludmiła daj mi wreszcie spokój! – krzyknęła z oburzeniem – Przecież wiesz, że kocham Leona.
Po chwili poczułem, że zderzam się z drobnym ciałem. Zdążyłem złapać ją w tali, aby nie upadła. Już miałem zatopić się w jej oczach, gdy odepchnęła mnie od siebie i ruszyła do przodu.
- Violetta, zaczekaj! – krzyknąłem i zacząłem ją gonić. Nawet się nie zorientowałem gdy usłyszałem przeraźliwy huk i to, co zobaczyłem zwaliło mnie z nóg.

***

Niespodzianka! :D
Powiedziałam, że nie będzie rozdziału, a jednak :))
Udało mi się złapać wi-fi, a ponieważ dziś strasznie mocno wieje wiatr i pada cały czas śnieg nie wybrałam się na narty i spędziłam całe popołudnie w góralskim domku c:
Może uda mi się napisać jeszcze jeden rozdział do środy lub czwartku, ale nie jestem pewna.
Ostatnia część rozdziału pisana z perspektywy Leona. Trochę krótko, ale następnym razem nasz przystojniak będzie mówił od siebie trochę więcej :3

10 komentarzy = next

~ Aleks :*