Rozdział 13 - Praca

                Ubrana w czarną sukienkę i buty od Prady zeszłam na parter domu. Sprawdziłam, czy w mojej kopertówce znajduje się mój telefon i krwisto czerwona szminka. Zadowolona chciałam opuścić mieszkanie Ferro, ale przerwało mi jej wołanie.
- Vils, jesteś pewna? – zapytała głaszcząc moje ramię. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Zastanawiałam się nad tym bardzo długo i zdecydowałam. Chcę w końcu się usamodzielnić i powtarzałam to Ludmile tysiące razy, ale ona chyba nie ma zamiaru zrozumieć.
- Mówiłam Ci.
- Wiem, ale ja nadal myślę, że to zły pomysł – wykrzywiła usta – Przecież Studio jest dla Ciebie na pierwszym miejscu. Dodatkowo nauka…
- Jestem ambitna i wierzę, że kiedy dorzucę sobie więcej obowiązków będę bardziej ogarnięta i zmobilizowana.
- Mówisz jak moja stara matka, pracoholiczka – zaśmiała się niemrawo – No dobrze… W takim razie życzę Ci powodzenia – cmoknęła mój policzek – Weź sobie moje auto, jak chcesz.
- Dzięki.
                Otworzyłam garaż i wsiadłam do czarnego Audi RS7. Usiadłam na szarym, skurzanym fotelu i zapięłam pas bezpieczeństwa. Oczywiście moja jazda nie może obyć się bez muzyki. Wcisnęłam przycisk włączający radio i uruchomiłam silnik. Z głośników wydobyły się pierwsze dźwięki Uma Thurman-  Fall Out Boy’a. Mogłam się tego spodziewać, przecież to samochód Ferro.
Wyjeżdżając na główną ulicę ujrzałam wielki tłok samochodów toczących się powoli w stronę skrzyżowania. Sygnalizacja świetlna zmieniała się co kilkanaście sekund, więc kierowcy nie nadążali przejeżdżać. No to sobie poczekam – pomyślałam przytulając się do podgrzewanej kierownicy.
                Wjechałam na podziemny parking galerii handlowej i zaparkowałam na jednym ze znalezionych miejsc. Jest piętnasta, więc panuje tu niezły ruch. Po wyjściu z pojazdu zatrzasnęłam drzwi i nacisnęłam guzik na czarnym pilocie, który spowodował zakluczenie samochodu. Ruszyłam w stronę windy, która zawiozła mnie na trzecie piętro. Miałam jeden ważny kierunek – sklep Louboutin’a.

                - Ludmiła! – krzyknęłam, gdy tylko zamknęły się za mną drzwi wejściowe – Mam dobre wieści! – ściągnęłam swoje szpilki i rzuciłam na podłogę. Po chwili pojawiła się obok mnie moja przyjaciółka – Mam te pracę! – pisnęłam, po czym zawisłam na jej szyi.
- Tak się cieszę – szepnęła mi do ucha i przycisnęła mnie do siebie jeszcze mocniej – Przepraszam, że taka byłam. Mogłaś odczuć, że w Ciebie nie wierzę, ale tak naprawdę cały czas trzymałam za Ciebie kciuki – uśmiechnęła się promiennie.
- Co powiesz na drinka? – zaproponowałam.
- Z chęcią – odparła – Może jeszcze kogoś zaprosimy? – zapytała nieśmiało.
- Co masz na myśli? – uniosłam pytająco brew, a moje usta spoczęły w szerokim uśmiechu.
- No wiesz… - zaczęła – Nie patrz się na mnie z takim rozbawieniem! – tupnęła nogą – Przecież wiesz, że po tym incydencie z samochodem nie mogę zapomnieć o Federico.
- Zadzwoń po niego.
                Rozstawiłam na stole kilka przekąsek i dużą butelkę wódki. Będę jutro tego żałować, oj będę. Wygładziłam rękoma swoją sukienkę i przypomniałam sobie o jeszcze kilku rzeczach. Wróciłam do kuchni i z lodówki wyciągnęłam karton soku pomarańczowego oraz Sprite. Zaniosłam wspomniane przed chwilą rzeczy do salonu i poprawiłam poduszki na sofie. Powędrowałam po schodach w stronę pokoju blondynki będąc w pełni poirytowania. A myślałam, że to ja się długo szykuję.

- Lu jesteś już wystarczająco piękna – powiedziałam – Na pewno mu się spodobasz, jeśli tylko nie zaczniesz być zimną Ferro – dodałam. Obyło się bez wulgaryzmów z jej strony i zostałam obdarowana tylko zdenerwowanym spojrzeniem – Sorki. Chcę tylko, żebyś wreszcie była szczęśliwa.
- Wiem.
                Usłyszałam dzwonek do drzwi. Zeszłam po schodach na dół wyręczając w tym blondynkę. Określiła, że strasznie się stresuje, więc jak zwykle dobroduszna Castillo musiała jej pomóc. Przekręciłam klucz w drzwiach i otworzyłam je szeroko.
- Hej! – zaczęłam radośnie, lecz gdy spostrzegłam drugiego towarzysza uśmiech zszedł z mojej twarzy. Nasza rozmowa nie skończyła się ostatnio za dobrze.
„- Dlaczego nie dasz nam drugiej szansy?
- Bo nie! – krzyknęłam zdenerwowana.
- Nie ma takiej odpowiedzi ‘bo nie’. Chcę konkretnego uzasadnienia –odparł – Mówisz, że mnie kochasz, ale nie chcesz ze mną być. Nie rozumiem Cię, Violetta”.
Po chwili się ocknęłam i dotknęłam ręką obolałej głowy.
- Wchodźcie – wskazałam ręką na przedpokój – Ludmiła! – zawołałam blondynkę, która na moje szczęście pojawiła się na schodach.
- Cześć – rzuciła w stronę chłopców i złapała kurczowo moją rękę, którą trzymałam za plecami.
- To co, podwójna randka? – zaśmiał się Federico, przez co otrzymał szturchnięcie w ramię od Leona.
                Włoch zasiadł przy stole pochłonięty rozmową z moją przyjaciółką. Natomiast ja podeszłam do barku w jadalni i nalałam sobie dużo wódki do szklanki. Dodałam do niej trochę coli i wrzuciłam cytrynę. Mam ochotę pierwszy raz w moim życiu porządnie się upić. Uniosłam przedmiot do swoich ust, a następnie przechyliłam, abym mogła poczuć znajdującą się w środku ciecz.
- Violu, pogadamy? – podniosłam wzrok i ujrzałam Verdasa we własnej osobie. Brawo za odwagę! Dlaczego ja się tak zachowuję?
Chciałam coś powiedzieć, ale mój zamiar zepsuł dźwięk przychodzącej wiadomości na telefon. Odblokowałam urządzenie i po chwili czytałam już treść.

‘Violu,
Nasi rodzice chcą wziąć ślub już za tydzień! Nie mogę w to uwierzyć!
Odpisz proszę.
Pełna przerażenia,
Jess.’

***

Bam!

Szczęśliwa trzynastka! :)
Pisałam ją przez całe popołudnie. Doceńcie moje wypociny :D
~~~~~
|
v
Dziękuję, że ze mną jesteście c:

Love,
Aleks :*